මෑතකදී ලංකාවේ මීතොටමුල්ලේ සිදුවූ ව්‍යසනයෙන් පසු බොහෝ දෙනා කසල ප්‍රතිචක්‍රීකරණය ගැන කතා බහ වන කරුණකි. මෙවැනි විපත් හිදී අන් අයට ඇඟිලි දිගු කරනවා වෙනුවට, ඒවා මින් මතු සිදු නොවීමට වග බලා ගත යුතුය.
කසල යනු කොතරම් දියුණු රටකට වුවද මඟ හැරිය නොහැකි ගැටළුවකි. ඉතිරි වන ආහාර, කැඩුණු බිඳුණු උපකරණ වැනි දේ බැහැර කලයුතු බව සැබෑවකි. අපට කලහැක්කේ ඒවා අවම කිරීම පමණකි.
කසල වල වැඩිම තර්ජනයක් ඇති කරන්නේ පොලිතීන් මගිනි. ශ්‍රී ලංකාවට වාර්ෂිකව පොලිතින් මෙට්‍රික් ටොන් 500,000 ක් ආනයනය කරන අතර ඉන් 30% පමණ නැවත අපනයන සඳහා භාවිතා වී 70% ක්ම රට තුල ඉතිරි වේ. එය මෙට්‍රික් ටොන් 350,000 ක් පමණ අධික ප්‍රමාණයකි. ඒවායින් 40% පමණ ප්‍රතිචක්‍රීකරණයට ලක් කරණ අතර ඉතිරි 60% ම කසල වශයෙන් බැහැර වේ. එනම් සියළුම ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේ ඇවෑමෙන් මෙට්‍රික් ටොන් 200,000 ක ප්‍රමාණයක් වාර්ෂිකව පරිසරයට මුදා හරින බවයි. මෙහි සැලකිය යුතු ප්‍රමාණක් බත් කොල (lunch sheets) සහ පොලිතීන් උර (shopping bags) වන අතර සමීක්ෂණ වලට අනුව ශ්‍රි ලාංකිකයන් දෛනිකව බත් කොල මිලියන 15ක් ද පොලිතීන් කවර මිලියන 20ක් ද පරිබෝජනය කරන බව පසක් වී ඇත.